.….  Γνω­ρί­ζο­ντας τα προη­γού­με­να έργα του Ιωαν­νί­δη, ο πίνα­κας έπρε­πε να στα­μα­τή­σει να γίνε­ται αντι­λη­πτός.                                                                                                                                                                                               Η συνεί­δη­ση, το πνεύ­μα, η εσω­τε­ρι­κή αλή­θεια, η ποί­η­ση, η επα­να­στα­τι­κό­τη­τα  ήταν αυτά που έπρε­πε να φανε­ρώ­σουν στους πίνα­κές του μια δική τους αρμο­νία και αυστη­ρό­τη­τα, για να επι­βλη­θεί στην ατα­ξία του αντι­κει­με­νι­κού κόσμου.….

Silvio Loffredo  1983

Καθη­γη­τής  Ζωγρα­φι­κής, Ακα­δη­μί­ας Καλών Τεχνών Φλω­ρε­ντί­ας