Ακρω­τη­ρια­σμέ­νες συνει­δή­σεις και σπα­ράγ­μα­τα ζωής

Η τέχνη του Γιώρ­γου Πολ. Ιωαν­νί­δη είναι ένας αρι­στο­τε­χνι­κός συν­δυα­σμός της εικο­νι­στι­κής με την αφη­ρη­μέ­νη ζωγρα­φι­κή, με εξπρε­σιο­νι­στι­κή έμφα­ση και έντα­ση στο χρώ­μα. Αγκα­λιά­ζει ολό­κλη­ρη την ιστο­ρία της τέχνης, με απο­τέ­λε­σμα έναν ιδιό­τυ­πο εκλε­κτι­κι­σμό, με στοι­χεία σου­ρε­α­λι­στι­κά, συμ­βο­λι­κά και αλλη­γο­ρι­κά. Έχει τον άνθρω­πο στο επί­κε­ντρο και δίνει ισχυ­ρό προ­βά­δι­σμα στο αίσθη­μα, στο όρα­μα και στη φαντα­σία. Ανα­τέ­μνει τα μεγά­λα κεφά­λαια της ζωής και του θανά­του, της ψυχής και του έξω κόσμου, της αγω­νί­ας και της ελπί­δας.

Η ζωγρα­φι­κή του, με πρω­το­γε­νείς επιρ­ρο­ές από τους μεγά­λους δημιουρ­γούς της Ανα­γέν­νη­σης και τον Ρέμπρα­ντ, έρχε­ται σε άμε­ση σύγκρου­ση με την αφαί­ρε­ση που κυριαρ­χεί και θεω­ρεί­ται ευρύ­τα­τα απο­δε­κτή στο χώρο της σύγ­χρο­νης τέχνης. Νοιώ­θει μεγά­λη απο­γο­ή­τευ­ση με την κατεύ­θυν­ση που έχει πάρει η τέχνη στην επο­χή του και αισθά­νε­ται την παρόρ­μη­ση να ακο­λου­θή­σει στις δημιουρ­γί­ες του την ποιό­τη­τά των παλαιών δασκά­λων, κάτι που τον απο­μο­νώ­νει εντε­λώς από τις σύγ­χρο­νες τάσεις. Ακο­λου­θεί έναν μονα­χι­κό δρό­μο και ζωγρα­φί­ζει ακα­τά­παυ­στα, σε  πεί­σμα της επο­χής του, εγκα­τα­λεί­πο­ντας ορι­στι­κά την προ­στα­σία του κατε­στη­μέ­νου της τέχνης. Οι πίνα­κές του σφρα­γί­ζο­νται με μονα­δι­κή καλ­λι­τε­χνι­κή, δρα­μα­τι­κή υπο­γρα­φή, που φέρει την παρά­δο­ση της Ανα­γέν­νη­σης.

Οι ανθρώ­πι­νες φιγού­ρες μέσα στο έργο του, με σαφή αλλη­γο­ρι­κή στό­χευ­ση, παρου­σιά­ζο­νται ως επί το πλεί­στον γυμνές και όταν είναι ενδε­δυ­μέ­νες τότε αυτό γίνε­ται με τρό­πο που παρα­πέ­μπει σε άλλη επο­χή και άλλο τόπο.

Ακρο­βα­τεί ανά­με­σα στην Μαρ­ξι­στι­κή άπο­ψη, που είναι προ­σα­να­το­λι­σμέ­νη στις κοι­νω­νι­κές αξί­ες,  και σε μια βαθύ­τε­ρη  ευαι­σθη­σία που πηγά­ζει από την ψυχι­κή συγ­γέ­νεια που νιώ­θει να τον δένει με την απύθ­με­νη αλή­θεια των ηρώ­ων του Ντο­στο­γιέφ­σκι και των μεγά­λων Ελλή­νων και Ρώσων ποι­η­τών.

Σκά­βο­ντας μέσα στο σκο­τά­δι, το εξαι­ρε­τι­κά δυνα­τό του σχέ­διο γίνε­ται αλλη­λέγ­γυο της δρα­μα­τι­κής θεμα­το­γρα­φί­ας, ανε­βά­ζο­ντας στο φως τα σπα­ράγ­μα­τα ζωής και τις ακρω­τη­ρια­σμέ­νες ανθρώ­πι­νες συνει­δή­σεις. 

Σταυ­ροί βυθι­σμέ­νοι στο νωπό αίμα αθώ­ων ηρώ­ων, μαρ­τυ­ρούν την αδι­κία και το ένστι­κτο κατα­στρο­φής που κυριαρ­χεί στην παγκό­σμια κοι­νω­νία των ανθρώ­πων.

Ο Γιώρ­γος Πολ. Ιωαν­νί­δης σαν άνθρω­πος και καλ­λι­τέ­χνης δεν απο­σύ­ρε­ται  ποτέ στο βασί­λειο της σιω­πής……

 Giulio GUARDI

Ιστο­ρι­κός της Τέχνης, Ρώμη, 2013