Ο άνθρω­πος θύμα της θηριω­δί­ας του φασι­σμού

Η έκθε­ση ζωγρα­φι­κής του Γιώρ­γου Ιωαν­νί­δη, στο Ιτα­λι­κό Μορ­φω­τι­κό Ινστι­τού­το Θεσ­σα­λο­νί­κης με τίτλο «Προ­μη­θέ­ων Τόποι», περι­λαμ­βά­νει  έργα που εμπνεύ­στη­κε ο ζωγρά­φος από το ομώ­νυ­μο έμμε­τρο αφή­γη­μα της ιατρού-συγ­γρα­φέ­ως Μαριάν­θης Αλει­φε­ρο­πού­λου-Χαλ­βα­τζή.

Έχου­με, λοι­πόν, συνά­ντη­ση των  δύο καλ­λι­τε­χνών μέσα από τα δημιουρ­γή­μα­τά τους, που έρχο­νται να εξυ­πη­ρε­τή­σουν τον ίδιο σκο­πό: να αντλή­σει ο άνθρω­πος δύνα­μη από τη δύνα­μή του, από ανθρώ­πους θρύ­λους που υπη­ρε­τώ­ντας τον εξαν­θρω­πι­σμό του ανθρώ­που έδει­ξαν ως πού μπο­ρεί να ορθώ­σει το μπόι του ο άνθρω­πος νικώ­ντας όλες τις αντί­ξο­ες συν­θή­κες. Στην πάλη του ενά­ντια στην πιο σκλη­ρή μορ­φή τυραν­νί­ας κι εξου­σί­ας έχει να αντι­πα­ρα­θέ­σει τη γύμνια του κορ­μιού του, όχι όμως και του νου του, που δια­θέ­τει ακα­τά­λυ­τα όπλα, όπως η γνώ­ση, η πίστη στις αξί­ες και στα ιδα­νι­κά, όπως η συλ­λο­γι­κό­τη­τα, η συντρο­φι­κό­τη­τα, το δίκιο και η λευ­τε­ριά. Η φύση υπο­κλί­νε­ται σε αυτό το μεγα­λείο του ανθρώ­που, αυτού που έχει τη δύνα­μη να γιγα­ντώ­νε­ται, όταν είναι προι­κι­σμέ­νος με τις αρε­τές των σύγ­χρο­νων Προ­μη­θέ­ων.

Στο κέντρο της προ­σο­χής των έργων  του Γιώρ­γου Ιωαν­νί­δη βρί­σκε­ται ο άνθρω­πος που βιώ­νει τα τρο­με­ρά αδιέ­ξο­δα του σημε­ρι­νού κοι­νω­νι­κού — πολι­τι­κού συστή­μα­τος, που στη­ρί­ζε­ται στην εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο. Τη σύγ­χρο­νη μορ­φή δου­λεί­ας άλλο­τε την επι­βάλ­λει ο καπι­τα­λι­σμός με τη μορ­φή ευτρα­φών αλο­γό­μορ­φων τερά­των με ευγε­νι­κά εκλε­πτυ­σμέ­να χαρα­κτη­ρι­στι­κά κι άλλο­τε με την πιο στυ­γνή κι ανή­λεη μορ­φή του, αυτή του φασι­σμού.

Ο άνθρω­πος,  γίνε­ται θύμα της θηριω­δί­ας του φασι­σμού, ο οποί­ος δρα άναν­δρα και ύπου­λα, παίρ­νο­ντας άλλο­τε τη μορ­φή φιδιού κι άλλο­τε τη μορ­φή των μαύ­ρων σκυ­λιών του εκμε­ταλ­λευ­τι­κού συστή­μα­τος. Το φίδι πολ­λές  φορές είναι κου­λου­ρια­σμέ­νο στο δέντρο της ζωής, που στο τέλος θα βλα­στή­σει ή σε σταυ­ρό μαρ­τυ­ρί­ου, σύμ­βο­λο θρη­σκεί­ας, την οποία αξιο­ποιεί για να κάνει τα πιο στυ­γε­ρά του εγκλή­μα­τα.

Ο λαϊ­κός αγω­νι­στής, ανα­γεν­νη­σια­κή μορ­φή, ορθώ­νει το ανά­στη­μά του, για να κατα­κτή­σει την πλέ­ρια ελευ­θε­ρία  τη δική του και όλης της ανθρω­πό­τη­τας που πονεί. Το σώμα του είναι εύρω­στο, ρωμα­λέο και γυμνό για να τονι­στεί η αγνό­τη­τα, η αθω­ό­τη­τα, η καθα­ρό­τη­τα του νου και της καρ­διάς του και να ανα­χθεί σε σύμ­βο­λο οικου­με­νι­κό. Είναι μια μορ­φή φωτει­νή. Παίρ­νει φως από τον ήλιο, του πιο ζωο­γό­νου στοι­χεί­ου της φύσης, και φωτί­ζει όλη την ανθρω­πό­τη­τα. Γίνε­ται σύμ­βο­λο υπέρ­τα­της θυσί­ας, σύμ­βο­λο ελευ­θε­ρί­ας και δικαιο­σύ­νης, αισιο­δο­ξί­ας, νίκης της ζωής ένα­ντι του θανά­του, φως, ηλια­χτί­δα, φάρος που θα εμπνέ­ει τους αγώ­νες των λαών μέχρι την τελι­κή τους δικαί­ω­ση.

Στα έργα του, ωστό­σο, που εμπνέ­ο­νται από το Μακρο­νή­σι υπάρ­χουν και μορ­φές σκε­λε­τω­μέ­νες, απο­στε­ω­μέ­νες από τη βία και το κρά­τος του φασι­σμού που ασέλ­γη­σε πάνω στο σώμα τους, αλλά έμει­νε άναυ­δος από τη δύνα­μη του μυα­λού και της καρ­διάς τους, απο­σβο­λω­μέ­νος από την αντο­χή, την καρ­τε­ρία, και  την αγω­νι­στι­κό­τη­τα των σύγ­χρο­νων Προ­μη­θέ­ων στη Μακρό­νη­σο, που ξόδε­ψαν τη ζωή τους υπη­ρε­τώ­ντας όχι το κέρ­δος, μα τον άνθρω­πο, που ανά­γουν σε υπέρ­τα­τη αξία, όπως και την ίδια τη ζωή. Μια ζωή, που εμπνέ­ε­ται από τη συλ­λο­γι­κή δρά­ση, την αλλη­λεγ­γύη, τη συντρο­φι­κό­τη­τα και αντρώ­νε­ται όσο η πάλη του ανθρώ­που δίνε­ται κάτω από τις πιο σκλη­ρές συν­θή­κες, όπου ο εξευ­τε­λι­σμός, η ταπεί­νω­ση και ο θάνα­τος βρί­σκο­νται σε ημε­ρή­σια διά­τα­ξη.

Η κόκ­κι­νη σημαία της επα­νά­στα­σης βρί­σκε­ται στα χέρια των νέων ανθρώ­πων, αυτών που παίρ­νουν λάμ­ψη από το φως των σύγ­χρο­νων Προ­μη­θέ­ων και δίνουν όρκο πως θα συνε­χί­σουν τον αγώ­να των αγω­νι­στών, οι οποί­οι απο­χω­ρούν λόγω φυσι­κού θανά­του ή λόγω βίαιου εκτο­πι­σμού τους σε φυλα­κές, εξο­ρί­ες, βασα­νι­στή­ρια. Οι νέοι αυτοί αγω­νι­στές,  παι­διά ακό­μα, δε διστά­ζουν να συνε­χί­σουν τον αγώ­να τους γνω­ρί­ζο­ντας τους κιν­δύ­νους που παρα­μο­νεύ­ουν σε  κάθε τους βήμα..  Είναι ένα μάθη­μα  ιστο­ρί­ας  από αυτά που γρά­φει μόνο ο λαός, όταν μεγα­λουρ­γεί. Ο δημιουρ­γός μας ρίχνει τη ματιά του στο παρελ­θόν για να αντλή­σει γνώ­ση, δύνα­μη και αισιο­δο­ξία, που χρειά­ζε­ται  ο άνθρω­πος για να γκρε­μί­σει συθέ­με­λα τον παλιό σάπιο κόσμο και να χτί­σει τον και­νού­ριο.

Μπε­τί­να  Παπα­δο­πού­λου  2013  Φιλό­λο­γος