Κορυφαίος  ζωγράφος, οραματιστής,                                                              ανυπόταχτος,  εκρηκτική  ιδιοσυγκρασία  με  σπάνια  αντίληψη.

Μελε­τώ­ντας το έργο του Ιωαν­νί­δη γίνε­ται άμε­σα αντι­λη­πτό ότι πρό­κει­ται για γνή­σια  μεγά­λη τέχνη,  που είναι  πολύ παρα­πά­νω από ένα δια­κο­σμη­τι­κό παι­χνί­δι. Είναι αγώ­νας απέ­να­ντι σ’ έναν αντί­πα­λο που προ­σπα­θεί να ταπει­νώ­σει τον άνθρω­πο, να τον κάνει ποτα­πή ύπαρ­ξη, να τον απαλ­λά­ξει από κάθε υπο­χρέ­ω­ση απέ­να­ντι στην ανθρω­πό­τη­τα. Στην τέχνη του έχου­με ανά­τα­ση του ανθρώ­που στα ύψη των ηρω­ι­κών πρά­ξε­ων, έχου­με το λυσ­σα­λέο του πάθος για ανα­τρο­πή της ανθρώ­πι­νης ταπεί­νω­σης και της κτη­νω­δί­ας της βίας, εξα­νά­στα­ση και δια­μαρ­τυ­ρία. Η ζωγρα­φι­κή του απο­τε­λεί  έναν  ισχυ­ρό αντί­λο­γο στους  οπορ­του­νι­στές της τέχνης, που υπο­τασ­σό­με­νοι  στις απαι­τή­σεις του κέρ­δους,  απορ­ρί­πτουν την ανα­γκαιό­τη­τα της απο­κά­λυ­ψης της σύγ­χρο­νης ανθρώ­πι­νης τρα­γω­δί­ας  μέσα από την καλ­λι­τε­χνι­κή έκφρα­ση.

O άνθρω­πος δεν ξεφεύ­γει από το οπτι­κό πεδίο του καλ­λι­τέ­χνη και τοπο­θε­τεί­ται στο επί­κε­ντρο της δημιουρ­γί­ας του ως προς τη δρα­στη­ριό­τη­τά του, τα αισθή­μα­τά του, τα ενδια­φέ­ρο­ντά του. Έτσι, με το ανθρώ­πι­νο στοι­χείο,  ξεγυ­μνώ­νει με κατα­πλη­κτι­κό τρό­πο τις κοι­νω­νι­κές πλη­γές και τη μασκα­ρε­μέ­νη αθλιό­τη­τα. Δεν διστά­ζει να υμνή­σει το αλη­θι­νά ωραίο, επει­δή τάχα είναι «γερα­σμέ­νο», αλλά το δέχε­ται σαν πρό­τυ­πο, σαν αφε­τη­ρία για να πετύ­χει μέσα στα έργα του μια αδιά­κο­πη πρό­ο­δο τόσο στην τέχνη του, όσο και στην αισθη­τι­κή του ανά­πτυ­ξη. Δεν δέχε­ται να απαρ­νη­θεί τις παρα­δο­σια­κές δοκι­μα­σμέ­νες στη ζωή μορ­φές, για χάρη ενός νεω­τε­ρι­σμού στον τομέα της μορ­φής, που προ­ω­θεί  το κενό ανε­ξάρ­τη­τα από το περιε­χό­με­νο.

Το έργο του είναι μια συνε­χής ανα­ζή­τη­ση – απο­κά­λυ­ψη της  ΑΛΗΘΕΙΑΣ.  Ηχεί  τολ­μη­ρό, προ­κλη­τι­κό, απο­κα­λυ­πτι­κό, ανα­τρε­πτι­κό. Πρό­κει­ται για επα­να­στα­τι­κή τέχνη που όχι μόνο ικα­νο­ποιεί τη ματιά, αλλά διδά­σκει και προ­βλη­μα­τί­ζει.

Το μεγά­λο ταλέ­ντο του Ιωαν­νί­δη που είναι ένα κρά­μα λυρι­σμού και επα­να­στα­τι­κό­τη­τας προ­κα­λεί ισχυ­ρούς κρα­δα­σμούς στις βαλ­τω­μέ­νες συνει­δή­σεις.

Laura Perugini 

Ιστο­ρι­κός της Τέχνης, Φλω­ρε­ντία,  2010