Η καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία του Γιώργου Πολ. Ιωαννίδη εκδηλώθηκε πληθωρικά ήδη από τα πρώτα εφηβικά του χρόνια και σφραγίστηκε έκτοτε από τις εσωτερικές συγκρούσεις και τη συνεπαγόμενη εκφραστική ένταση του ανθρώπου που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στη λατρεία του για τη μεγάλη ζωγραφική του παρελθόντος και στην ανάγκη της ανίχνευσης των αμφισβητήσεων που έθεσε μορφοπλαστικά και ιδεολογικά η μοντέρνα τέχνη. Η ένταση αυτή συνετέλεσε στη δημιουργία ενός έργου που διέπεται από την αίσθηση αμφισημίας, κλυδωνισμών και διαμαρτυρίας, η τελευταία μάλιστα εμφανής όχι μόνο με την μορφή γραπτού λόγου στους πίνακες αλλά και στην επιλογή τίτλων συγκινησιακά φορτισμένων που λειτουργούν συχνά δεσμευτικά ως προς την θέαση και την προσέγγιση των εργασιών του. Ένας ιδιότυπος εκλεκτισμός που συνδυάζει χαρακτηριστικά αφηρημένου εξπρεσιονισμού, λυρικής και γεωμετρικής αφαίρεσης με αναφορές στην ανθρώπινη μορφή, συνήθως με πιστή ή και παραλλαγμένη, μεταφορά σε μικρογραφία τμημάτων από κορυφαία έργα της ιστορίας της τέχνης, διαμορφώνει ένα μανιερισμό που νοείται μέσα στο πλαίσιο των μεταμοντερνιστικών τάσεων.
Έχοντας συνείδηση της σχεδιαστικής του ικανότητας και της χρωματικής του αίσθησης, ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί αυτές του τις δυνατότητες προκειμένου να τιθασεύσει την εκφραστικότητα του, την καλλιγραφική και διακοσμητική του τάση, να δομήσει τη σύνθεση με την αντιπαράθεση χρωματικών όγκων — γραμμικών τύπων — κάθετες, οριζόντιες, διαγώνιες, ορθογώνια, κύκλοι, ημικύκλια, σχηματοποιήσεις — να εκμαιεύσει από το υλικό του, το λάδι, πιο ποικίλες υφές και αποχρώσεις. Όταν ο καταιγισμός των μορφοπλαστικών στοιχείων και των μηνυμάτων ενός πυρετώδους ψυχικού και ιδεολογικού υπόβαθρου, περιορίζεται, οι προθέσεις του ζωγράφου γίνονται πιο σαφείς όπως π.χ. σε αρκετά, πρόσφατα, ολιγόχρωμα έργα του όπου πρωταγωνιστεί το παιδί και η διαμαρτυρία για την κάθε είδους κακοποίησή του. Η ροδαλή και φασματική του παρουσία σε ένα περιβάλλον εφιαλτικών υπομνήσεων και συμβολισμών, επιτείνει τη ζοφερή ατμόσφαιρα μιας αγωνιώδους εικαστικής αναζήτησης που ενδιαφέρεται να προβάλλει ζωτικά θέματα – αδιέξοδα της σύγχρονης ζωής.
Κάτια Κιλεσοπούλου
Ιστορικός της Τέχνης, 2000